Letter is also available in Portuguese and Farsi
10 March, 2011
Her Excellency Madam President of the Brazilian Republic, Dilma Rousseff
The Palácio do Planalto Brasilia, BrazilYour Excellency,
Madam President, first of all, we would like to offer you our congratulations on the occasion of International Women’s Day. We hope that, with the backing of the votes of people of Brazil, you will be able to help realize the demands of your country’s women’s movement. We hope that the solidarity between the people of Brazil and Iran will be strengthened and deepened by the consolidation of friendly relations based on the quest for freedom and equality, and, in particular, the struggle against all forms of gender oppression in our societies.
Madam President, two main reasons have led us, a group of Iranian women’s rights activists, to write this letter to you: Firstly, you are the first woman to be elected President of Brazil; you have been a distinguished fighter for Brazil’s democracy movement; you were once a political prisoner yourself and know the meaning of torture and of physical and psychological abuse. The second reason is the extensive diplomatic and economic relations between Iran and Brazil built up and cultivated by governments prior to yours.
As a rule, statesmen or stateswomen who in their relations with other countries consider nothing but their country’s economic and political interests do not receive our particular attention. But your long history of activism in the course of your nation’s struggles for democracy motivated us to request from you that, in your negotiations with the Iranian government, you object to violations of women’s rights and individual liberties, and consider the interests of Iranian citizens and the issue of human rights and women’s rights in your relations with the Iranian government.
Madam President, the situation as regards discrimination against women in Iran is deplorable. For example, in the sphere of political rights, both owing to legal ambiguities in the Iranian constitution, and because of government bodies overseeing elections, such as the Guardian Council, no woman can become president of Iran. In the realm of family law, current laws do not grant women equal rights with men, and solely because of their gender, women are required to seek permission from their husbands or their paternal family members to be allowed to travel, choose a job, and receive an education.
The right to guardianship of a family is solely bestowed upon a man; girls do not have independence in choosing their husbands, and they can only get married with the permission of their fathers and paternal grandfathers. Honor crimes committed against women and the green light the law offers men in such cases have increased acts of domestic violence against women. Women do not have equal divorce rights, and laws such as those allowing polygamy for men have caused severe problems for many women. In the area of civil rights, women are deprived of the right to freely choose their own clothing and face daily police violence if they fail to comply with the obligatory Islamic dress code. Female university students face gender discrimination in universities, and just like male students, many of them are currently either in prison or in exile or have been banned from pursuing their education for voicing criticism or expressing their opinions.
Labor, ethnic, and minority religious activists have been subjected to legal brutality because they objected to the violation of their rights, or because they defended the right to an education in their mother tongue, or because they protested against poverty and deprivation. Female dissidents such as Shirin Alam Hooli, a Kurdish activist, have been executed because of their political activism. Executions and long detentions of prisoners are on the rise. The existing legal inequalities have led to increased repression and violence against women in all areas of social and family life and to legal violence against women. The brutal punishments of execution and stoning have taken the lives of many women who, faced with legal dead-ends, have tried to find individual solutions to their misery. Madam President, in the face of this violence, Iranian women have not remained quiet.
Many legal experts and human rights and women’s rights lawyers have protested, whether in individual or group actions or through numerous campaigns; but their protests have resulted in detentions, exile, and education bans. We shall name a few examples: Bahareh Hedayat, a students’ rights and women’s rights activist, was sentenced to nine years in prison for reading a statement addressed to university students around the world and for participating in a protest together with other women. Shiva Nazar Ahari, a human rights reporter, women’s rights activist, and a university student banned from continuing her education, was sentenced to four years in prison in exile and flogging.
Nasrin Sotoudeh, a human rights lawyer, has been in prison since last September and sentenced to eleven years’ imprisonment on charges of defending her clients, the majority of whom are women’s rights, student rights and labor activists or deprived women and children sentenced to death, as well as for giving interviews to the media. You know through experience that in order to legitimize the suppression of people, activists, and people’s movements, those in power may accuse and convict people on fabricated charges and crimes.
You, who have fought for the Brazilian people’s dignity and freedom, know that idealists are constantly accused by those in power of cooperating with foreigners or similar offenses deemed worthy of punishment. Many ethnic rights activists, journalists, labor and political activists have recently been handed heavy sentences for such alleged crimes. Madam President, the only aspiration of the struggling women of Iran is to promote their own and their sisters’ awareness and efforts to change their discriminatory circumstances. After many years in prison, Zeinab Jalali, a young Kurdish woman and a labor movement activist, is now awaiting execution. Families have been thrown in prison for objecting to their children’s detention or killing.
Madam President, the world is now hearing the voice of Iranian people, a voice that is completely separated from the voice of the Iranian government and those in power. We believe that Brazil’s long-term interest is intertwined with Iran’s democratic growth and consideration for the political and civil rights of Iranian citizens. Brazil’s interests and a profound and equal relationship between your nation and ours can only be realized within the framework of respect for the mutual ideals of the people of both countries.
We ask that you, in whatever kind of relationship you envisage with Iran in your own political program, you show the women of Iran and the world that, as the first woman president of Brazil, you are standing by them and that you object to the violation of the rights of Iranian women and of the citizens of Iran.
Yours Sincerely,
A Network of Women’s Righs Activists
Source: http://irangenderequality.com/index.php?option=com_content&id=95
این نامه به ابتکار برخی ار فعالان جنبش زنان نگاشته و توسط 180 نفر از حامیان و مدافعان برابری جنسیتی امضا شده است. نامه به رئیس جمهوری برزیل به همراه امضاها به دفتر ایشان ارسال شده است و اسامی محفوظ خواهد ماند.
متن نامه به شرح زیر است :
رونوشت به رسانه ها
تاریخ: 10 مارس 2011
خانم دیلما روسف،ر ییس جمهور کشور برزیل
خانم رییس جمهور، ابتدا پیام تبریک ما را به مناسبت روز جهانی زن بپذیرید. امیدواریم که شما بتوانید با اتکا به آرای مردمان برزیل به خواست های جنبش زنان در کشور خود تحقق ببخشید. ما آرزومندیم که همبستگی شهروندان برزیل و ایران با تحکیم روابط دوستانه و مبتنی بر آزادی و برابری خواهی و به ویژه پی گیری مبارزه علیه همه ی مظاهر ستم جنسی در جوامع ما، تحکیم و تعمیق یابد.
خانم روسف، رییس جمهور محترم کشور برزیل، آنچه ما، جمعی از فعالین در عرصه حقوق زنان، را به نوشتن این نامه خطاب به شما واداشت، دو دلیل عمده دارد:
شما نخستین رئیس جمهور زن منتخب برزیل هستید، از مبارزان سرشناس جنبش آزادی خواهی برزیل بوده اید، روزگاری زندانی سیاسی بوده اید و معنای شکنجه، آزار جسمی و روانی را لمس کرده اید.
دلیل دوم وجود روابط گسترده ی دیپلماتیک و اقتصادی ایران و برزیل است که در دولت های پیش از شما دنبال شده است. قاعدتا دولتمردان تاریخ و یا دولتزنانی که در روابط با سایر کشورها جز به منافع اقتصادی و سیاسی کشورشان نمی اندیشند، مورد توجه ما نیستند، اما سابقه فعالیت گسترده شما در مبارزات آزادیخواهانه ما را بر آن داشت تا از شما بخواهیم در مذاکراتی که با دولت ایران انجام می دهید موارد مربوط به نقض حقوق زنان و آزادی های فردی را مورد اعتراض قرار دهد، و منافع شهروندان و رعایت حقوق بشر و حقوق زنان در ایران را در چگونگی روابط تان با دولت ایران مدنظر قرار دهید.
خانم رییس جمهور روسف، وضعیت تبعیض علیه زنان در ایران اسفناک است، به عنوان مثال، در زمینه حقوق سیاسی، هم براساس ابهامات قانونی در قانون اساسی و هم نهادهایی چون شورای نگهبان که ناظر بر امور انتخابات است، هیچ زنی نمی تواند در ایران رئیس جمهور شود.
در زمینه ی قوانین خانواده، طبق قوانین ایران، زنان از حقوق برابر با مردان برخوردار نیستند، به صرف زن بودن ملزمند که برای سفر، انتخاب شغل و تحصیلات از شوهر و خانواده پدری اجازه ی کتبی دریافت کنند. حق سرپرستی درخانواده با مرد است، و دختران در انتخاب شوهر استقلال ندارند و تنها با اجازه پدر و جد پدری می توانند ازدواج کنند. خشونت های ناموسی علیه زنان و چراغ سبز قانون به مردان، اعمال خشونت های خانگی علیه زنان را افزایش داده است. زنان حق طلاق برابر با مرد ندارند و قوانینی چون چند همسری مردان بسیاری از زنان را با مشکل مواجه کرده است.
درزمینه حقوق شهروندی، زنان در ایران از حق انتخاب آزادانه ی پوشش خود محرومند و هر روز به دلیل شکل حجاب شان با خشونت پلیسی مواجه می شوند. زنان دانشجو با تبعیضات جنسیتی در دانشگاه ها رو به رو هستند و هم اکنون همچون مردان دانشجو به دلیل انتقاد و ابراز عقیده یا در زندان و تبعیدند یا از حق تحصیل محروم شده اند. فعالان کارگری، قومیتی و مذهبی به دلیل اعتراض به نقض حقوق شان، به خاطر دفاع از حق تحصیل به زبان مادری و به خاطر اعتراض به وجود فقر و محرومیت مورد خشونت قانونی قرار گرفته اند. زنان معترضی چون شیرین علم هولی فعال کرد جانش را به همین دلایل تسلیم اعدام کرد و و هر روز آمار اعدام و صدور حبس های طولانی برای زندانیان افزایش می یابد.
نابرابری ها در عرصه ی حقوقی منجر به افزایش سرکوب و خشونت به زنان در همه ی عرصه های زندگی اجتماعی و خانوادگی شده است و اعمال خشونت های قانونی علیه زنان را شده است. قوانین خشونت آمیز اعدام و سنگسار تاکنون جان زنان زیادی را که سعی کرده اند در برابر بن بست های قانونی راه حل های فردی بیابند، گرفته است.
خانم رئیس جمهور، زنان ایران در برابر این خشونت ها ساکت ننشسته اند، حقوق دانان و وکلای حقوق بشر و زنان، در قالب اقدامات فردی و جمعی و کمپین های بسیار، دست به اعتراض زده اند اما اعتراض آنان با بازداشت، تبعید و محرومیت از تحصیل مواجه شده است. نمونه هایی را نام می بریم؛ بهاره هدایت فعال دانشجویی و فعال حقوق زنان به خاطر خواندن بیانیه ای خطاب به دانشجویان جهان و شرکت در تجمع اعتراضی زنان به 9 سال زندان محکوم شده است، شیوا نظر آهاری گزارشگر حقوق بشر، فعال زنان و دانشجوی محروم از تحصیل به 4 سال زندان در تبعید و شلاق محکوم شده است. نسرین ستوده وکیل مدافع حقوق بشر که به جرم دفاع از موکلانش که عمدتا فعالان حقوق زنان، دانشجویی و کارگری و یا زنان و کودکان محروم و محکوم به اعدام بوده اند و هم چنین گفتگو با رسانه ها، از سپتامبر سال گذشته تاکنون در زندان است و اکنون به 11 سال زندان محکوم شده است.
شما به تجربه می دانید که صاحبان قدرت برای موجه جلوه دادن سرکوب مردم و فعالین جنبش های مردمی، آنان را به جرایمی متهم و منتسب می کنند که واقعی نیستند. شما که برای سربلندی و رهایی مردمان برزیل رزمیده اید می دانید که آرمان خواهان همواره توسط قدرتمداران به همکاری با بیگانه و یا جرائمی مشابه و مستوجب مجازات، متهم می شوند.
هم اکنون بسیاری از فعالان قومیتی، روزنامه نگاران، فعالان کارگری، سیاسی محکومیت های سنگین دریافت کرده اند.
رییس جمهور محترم برزیل، تنها آرمان زنان مبارز ایرانی ارتقای آگاهی خود و خواهرانشان و تلاش برای تغییر موقعیت تبعیض آمیزشان بوده است. زینب جلالی زن جوان کرد و فعال جنبش کارگری اکنون پس از سال ها زندان، در انتظار اعدام به سر می برد. خانواده ها را به جرم اعتراض به زندانی و یا کشته شدن فرزندانشان به زندان می افکنند.
خانم رییس جمهور، صدای مردم ایران را اکنون جهانیان می شنوند، صدایی که کاملا تفکیک شده از صدای دولت و مراجع قدرت در ایران است. ما معتقدیم که منافع درازمدت کشور برزیل با رشد دموکراسی در ایران و توجه به حقوق سیاسی و مدنی شهروندان ایران گره خورده است. منافع برزیل و پیوند عمیق و برابر مردم کشور شما و ما تنها در چارچوب احترام به آرمان های مشترک مردمان این دو کشور تحقق می یابد.
ما از شما درخواست می کنیم که در هر نوع ارتباطی که طبق قوانین کشور خود با ایران لحاظ می کنید، به زنان ایران و جهان نشان دهید که شما به عنوان اولین رییس جمهور زن برزیل، در کنار آنان ایستاده اید و به نقض حقوق زنان و شهروندان در ایران معترضید.
با احترام