The Golden Cage: Three Brothers, Three Choices, One Destiny By: Shirin Ebadi Release Date: April 30, 2011 Hardback, Kales Press ISBN-10: 0979845645 $26.95
Noble Persia, Miserable Iran: A Battle of Ideology As a young Iranian, I little understood why Iran is the way it is today. My questions were only ever met with silences and shrugs. Questioning my grandparents was always fruitless. When I asked, “Did you want an Islamic Republic?” I got shrugs. When I asked if they had supported the shah, the sentiment was similar. Considering the residue left by decades of oppression and ideological battles, it’s unsurprising that many don’t want to sit and recollect. Why recount the multiple changes to our nation’s flag? Why reminisce about the too many foreign powers leaving too-deep footprints across our country? Why torment ourselves with memories of broken families, lost lives, and the too-many disappeared? Having finished “The Golden Cage” – a dramatized account by Noble Laureate Shirin Ebadi about the struggles of her close family friends – the broader picture has come into focus. The novel weaves a mix of overarching narrative and personal experiences into a noteworthy thread of Iran’s modern history. By tracing the lives and ideological paths of three brothers within the context of the Islamic Revolution, Ebadi highlights the effects of Iran’s past ideological battles on its present. Moreover, by examining the struggle of a single family, she explains on both a micro- and macro-level how Iran’s political, societal, and cultural history has contributed to the realities and disillusionments Iranians face today. While many Iranians are reluctant to speak of the old days, of how Iran got to where it is today, of the mistakes made, of the opportunities lost, and of the freedoms stripped, Ebadi’s book presents a clear, honest, and digestible account. Ebadi begins by detailing the increased tensions across the country resulting from a general discontent with the shah – shared among seemingly discordant groups – which erupts into protests ahead of the 1979 revolution. “The enemies of the sovereign,” she notes, “fell into three categories: nationalists, who had inherited Mossadegh’s liberal ideas; communists, who joined various local organizations; and religious advocates, who were opposed to the laicization of the state and to the emancipation of women“ (78). Each of the book’s characters embodies a particular ideology, in particular the three brothers of Shirin’s childhood friend Pari, all of whom hold a vastly different view of the “ideal” Iran. Abbas, the oldest brother, is a staunch traditionalist and supporter of the monarchy. Javad, the middle brother, adopts Marxist ideals and becomes the cultural director of Iran’s Tudeh party. Ali, the youngest, becomes a religious devotee. Their father, Hossein, notes early that his “ruined generation [was] torn apart by half a century of ideological battles for the soul of [the] country. Noble Persia; miserable Iran” (10). Pari remarks later that her father was destroyed by the fact that “his family was being swallowed by hatred, ideology, and division” (37). Pari pins the source of her own disillusionment on the ideological battles of her brothers. The more her brothers argue, the more extreme each becomes in his view:
“It’s as if each one of them has locked himself in a golden cage – beautiful, strong, and as safe and secure as any ideology. But it’s still a cage, and they can’t see out of it or communicate with each other” (96). To “avoid losing her brothers, to maintain what was left of her family… not to end up like them, locked in a golden cage” (107) Pari side-steps politics and concludes that “life is more important than ideas” (177).
Abbas, who escapes to Los Angeles with his family during the revolution, cannot reconcile the reality of his changing country with the evolving traditions of the new generation: “He held so tightly to the bars of his cage that he closed us out completely. Ultimately it caved in on him… He lived in an old world, unchanged by the passage of time” (174). Javad similarly holds so tightly to his values that he loses both his life and family. Despite his progressive ideology, he remains as stubborn as Abbas. Eventually imprisoned in Evin as a prisoner of conscience, Javad notes that “prison had revealed to him his future, it had made him understand his duty to oppose the regime… better then to be prepared and train himself right in body and spirit for the trails of another detention” (68). Ali, a staunch proponent of Khomeini, is taken under the wing of a local mullah. Ali’s mother is heartened that her youngest does not follow in his brothers’ ideologically driven paths and finds relief thinking Ali would be “safe with the mullah” and that his religious values would “shield him from the political manias of his older brothers – or at least so she believed” (75). Ultimately, each brother makes a too-great sacrifice for his ideology. Only after Ali loses his wife and son Ruhollah during the Iran-Iraq war does he realize that the current state of the Islamic Republic “was not what he had fought for” and that “after Khomeini’s death everything became corrupt and [they] lost sight of their goals” (187). Ebadi also contrasts her own idealism against Pari’s cynicism about politics and civil society. Where Pari attempts to divorce from politics, Ebadi grows up believing “nobody should be exempt from participating in the civil and political life of the country. No matter the cost” (14). Throughout the book, Ebadi becomes so caught up in her own idealism that she dismisses Pari’s aversion to politics. She realizes after an uneasy ideological exchange with Pari that “I had allowed myself to be trapped by my own ideology and as a result risked losing a friend” (204). Much like Ali, Ebadi finds herself disillusioned by the newly established Islamic Republic. Her expectations are shattered by reality as she realizes that, with the advent of the Islamic Republic, there is no longer room for people in politics. Later she finds that the same people with whom she marched and chanted ahead of the 1979 revolution are those who scrawl her name on a list of dissidents the Islamic Republic had planned to assassinate:
“I was part of those protests myself. After years of silence and forced support, I had become optimistic… that we might be able to accomplish something… by 1978 it seemed [we] had the power to change the country… We joined the marches and shouted our slogan: ‘Independence, liberty, the Islamic Republic!’ At the time I really believed that an Islamic Republic would bring us independence and liberty” (80).
In a quest to create their own ideal Iran, many people with various ideologies found themselves united only by a common hatred of the status quo. But when the time came to fully realize their newly acquired freedoms, the fighting and discord within the community about what was to happen has and still keeps the community from moving forward. Today, we face the same divisiveness and divisions among the Iranian community because of the very same thing that ultimately breaks up Pari’s family: ideology. Following the 2009 election, I struggled to understand the divisiveness that existed in the Iranian community. Why were people arguing over which flags to bring to rallies? Why were people so attached to political symbols that only served to further divide our community? Why could we not table our personal ideologies in lieu of supporting the Iranian people in THEIR aspirations? When did our ideas take precedence over the needs of the Iranian people? Why do we insist on lugging our baggage to the table? Iranian culture has been wounded by decades of discord and deception, heartbreak and lost opportunities, despair and disillusionment. We remain paranoid, eyeing our closest friends, as we live thousands of miles from Iran. It was the Islamic Republic’s influence, Ebadi notes, which “made friends and family members suspicious of each other” (113). Societally and culturally Iranians remain in a perpetual state of panic, paranoia, and fear, even of our own countrymen and women. Ebadi navigates the dangers of rigid ideologies, the divisions these ideologies created within the Iranian people, and the residual tension still present today. Instead of falling mute to the noise of ideological divisiveness, she suggests that the Iranian community refocus and tell the stories of the injustices the people of Iran have and continue to face today. Shirin Ebadi does just this. To ease Pari’s pain over her lost brothers, she offers to write about Javad, who suffered as a political prisoner at the hands of the Islamic Republic of Iran. Pari, forever the family-oriented peacekeeper, urges Ebadi to expand beyond simply her middle brother and his singular ideology: “You shouldn’t limit your account to Javad. You should tell the stories of Abbas and Ali. They were victims of equal injustice. I would like the three of them to share the same destiny, even if it is only in the pages of a book” (253). Ebadi presents a challenge to us: step outside the golden cage of ideology, speak up, and give a voice to those being trampled by oppression. She urges us to be aware – not just of the situation in Iran –but of our own prejudices, stubbornness, and ideologies. She cautions us against becoming too rigid in our ideologies lest we become trapped and encourages us to use our voices –not to further our own agendas, but to amplify the voices of those forced into silence. Healing an entire culture cannot be done in a single meeting, online, or over a couple months. But it can be done slowly and surely. As the novel implores, the Iranian community must find a common banner under which to work not only on making Iran a country its people deserve, but also to build a community in which we can take pride.
About the Author Shirin Ebadi (born on June 21, 1947 in Hamadan, Iran) is the 2003 Nobel Peace Laureate and holds the designation of being the first Iranian, and the first Muslim woman, to have received the prize. Shirin Ebadi is also an Iranian lawyer, former judge, human rights activist, and founder of the Defenders of Human Rights Center in Iran. Sources & Additional Information NobelPeace.org: Autobiography of Shirin Ebadi http://nobelprize.org/nobel_prizes/peace/laureates/2003/ebadi-autobio.html Wikipedia: Biography of Shirin Ebadi http://en.wikipedia.org/wiki/Shirin_Ebadi *Where written, ”Ebadi” refers to the book’s writer **Where written, Shirin refers to the book’s character
قفس طلایی: شیرین عبادی
به عنوان یک جوان ایرانی، درست متوجه نمی شدم که چرا ایران به به چنین حال و روزی افتاده است. پرسش هایم همواره با سکوت و بی اعتنایی پاسخ داده می شدند. سوال پرسیدن از پدربزرگ و مادربزرگ هم همیشه بی نتیجه بود. هنگامی که می پرسیدم ” آیا شما جمهوری اسلامی را می خواستید؟” آنها با اظهار بی تفاوتی یا بی اطلاعی شانه هایشان را بالا و پایین می انداختند. هنگامی که می پرسیدم که آیا آنها از شاه حمایت کرده اند یا نه، بازهم پاسخ شان بی تفاوتی و سکوت بود.
با اتمام اثر ” قفس طلایی (قفسی از جنس طلا)”، که در آن شیرین عبادی برنده جایزه صلح نوبل سرگذشت خانواده ای از دوستان نزدیک خود را به زبانی ساده به نمایش در آورده، تصویر جامع تری از موضوع مورد تمرکز و توجه قرار می گیرد. این رمان ترکیبی از تجارب شخصی و سرگذشت داستانی نویسنده را به تاریخ نوین ایران پیوند می دهد. با به داستان کشیدن زندگی و خط و مشی عقیدتی سه برادر در جریان انقلاب اسلامی (انقلاب سال 57)، عبادی اثرات جنگ های عقیدتی رخ داده در گذشته ایران را بر شرایط امروز آن بازگو می کند. علاوه بر این، نویسنده با بررسی دقیق کشمکش های درون یک خانواده ایرانی نشان می دهد که چگونه از نقطه نظرهای خرد و کلان، تاریخ سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ایران در شکل گیری واقعیات و سرخوردگی که جامعه بدان دچار شده، نقش داشته است.
با اتمام اثر ” قفس طلایی (قفسی از جنس طلا)”، که سرگذشت شیرین عبادی، برنده جایزه صلح نوبل، را به نمایش می کشد، تصویر جامع تری از موضوع مورد توجه قرار گرفته است. این رمان ترکیبی از تجارب شخصی و سرگذشت داستانی نویسنده را به تاریخ نوین ایران پیوند می دهد. با به داستان کشیدن زندگی و خط و مشی عقیدتی سه برادر در جریان انقلاب اسلامی (انقلاب سال 57)، عبادی اثرات جنگ های عقیدتی رخ داده در گذشته ایران را بر شرایط امروز بازگو می کند. علاوه بر این، نویسنده با بررسی دقیق کشمکش های درون یک خانواده ایرانی را نشان می دهد که چگونه از نقطه نظرهای خرد و کلان، تاریخ سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ایران در شکل گیری واقعیات و سرخوردگی هایی که جامعه بدان دچار شده، نقش داشته است.
در حالی که بسیاری از ایرانیان به بحث در مورد گذشته ها، اشتباهات صورت گرفته، فرصت های از دست رفته، آزادی های ربوده شده و اینکه ایران چگونه به وضعیت کنونی خود گرفتار شده، تمایلی نشان نمی دهند، عبادی در کتاب خود روایتی شفاف، صادقانه و قابل فهم در اختیار مخاطب خود قرار می دهد.
عبادی با ذکر جزئیاتی از تنش ها و نا آرامی های سراسری که از نارضایتی های عمومی از شاه نشات گرفته بود ، روایت خود را آغاز می کند. این نارضایتی ها که ظاهرا در میان گروه های معترض (شورشی، تحول خواه) شکل گرفته بود در قالب تظاهرات منجر به انقلاب سال 57 خود را نشان داد. او می نویسد ” دشمنان پادشاهی در سه گروه دسته بندی می شدند: ملی گرایان که پیرو ایده های لیبرالی مصدق بودند، کمونیست ها که در قالب سازمان های محلی متعدد و متفاوتی فعالیت می کردند، و دست آخر گروه های مذهبی که مخالف جداسازی نهاد دین از دولت بودند و با آزادی زنان مخالفت می کردند”.
شخصیت های این داستان هریک ایدئولوژی خاصی را مجسم می کنند، به ویژه سه برادر پری،از دوستان دوران کودکی شیرین، که نظرات کاملاً متفاوتی از یکدیگر در مورد یک ” ایران آرمانی” در سر می پرورانند.
عباس، بزرگترین برادر، فردی عمیقاً سنت گرا و حامی سلطنت است. برادر وسط، جواد، به آرمان های مارکسیستی روی می آورد و در حزب توده ایران به عنوان مدیر بخش فرهنگی حزب مشغول به کار می شود. علی که جوان ترین برادر است نیز، حامی پروپا قرص مذهب می شود. حسین، پدر این سه برادر، از همان ابتدا می گفت که: ” نسل تباه شده اش در اثر نیم قرن جنگ های عقیدتی از هم گسیخته شده است. جنگ هایی برای تسخیر روح میهن، پرشیای باشکوه، ایران تیره روز “. پری در ادامه توضیح می دهد که چگونه گرفتار آمدن خانواده در دام نفرت، ایدئولوژی و تفرقه پدرش را از پا در آورده بود.
پری ریشه سرخوردگی خود را در جنگ و جدل های عقیدتی ما بین برادران اش می داند. هرچه برادران اش بیش تر جدل می کردند، او بیش تر به این نتیجه می رسید که گویا ” آنها هریک خود را در یک قفس طلایی محبوس کرده اند. قفسی زیبا، مستحکم و به مثابه هر ایدئولوژی ای، امن و اطمینان بخش. اما قفس، قفس است و آنها نمی توانند از داخل قفس، جهان خارج را ببینند و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.”
برای اینکه برادران اش را از دست ندهد و آنچه از خانواده اش بازمانده است را حفظ کند و برای اینکه به مانند برادران اش در دام یک ” قفس طلایی” نیفتد، پری از سیاست دوری می جوید و به این نتیجه می رسد که “زیستن و زندگی از ایده ها (ی انتزاعی) مهمتر است”.
عباس که در جریان انقلاب از ایران به لس آنجلس می گریزد، نمی تواند با این واقعیت که کشوراش در حال تغییر است و اینکه مناسبات حاکم بر نسل های جدید در حال دگرگونی و تکامل است کنار بیاید: ” او آنچنان سفت و سخت میله های قفس (ذهنی) را نگه داشته بود که هیچ کدام از ما امکان نزدیک شدن به او را نیافتیم. در نهایت هم قفس بر سرش خراب شد…..او در جهانی کهنه زندگی کرد، جهانی که با گذشت زمان هیچ تغییری بدان راه نیافته بود”.
جواد نیز آنقدر بر ارزش ها و آرمان هایش پافشاری می کند تا هم زندگی و هم خانواده اش را از دست می دهد. او علیرغم تفکرات مترقی اش به مانند عباس سرسخت و لجوج باقی می ماند و نهایتاً به عنوان یک زندانی عقیدتی-سیاسی در اوین زندانی می شود. جواد می گوید ” زندان زندگی آینده را برایش تعیین کرده است، باعث گردیده تا به وظیفه اش برای مخالفت با رژیم پی ببرد…بنابراین بهتر است تا آماده باشد و روح و جسم خود را برای زندان های پیش رو آماده سازد”.
علی که به یکی از هواداران سفت و سخت خمینی تبدیل می شود، توسط یکی از ملایان محلی مورد توجه و حمایت قرار می گیرد. مادر اندکی آسوده می شود از اینکه می داند جوانترین پسرخانواده راه و رسم ایدولوژیک دو برادر دیگر را در پیش نگرفته و اینکه وی ” در معیت آن ملا در امان خواهد بود”. مادر علی مطمئن بود که ارزش های مذهبی، علی را از شیدایی سیاسی که برادران بزرگتر اش بدان دچار شده بودند، حفظ خواهد کرد. یا اینکه حداقل چنین امیدی در سر می پروراند.
در آخر، هر کدام از برادران در راه عقاید خود هزینه های سنگینی پرداخت می کنند. زمانی که علی همسر و پسرش روح الله را در جریان جنگ ایران و عراق از دست می دهد، به این نتیجه می رسد که وضعیت کنونی جمهوری اسلامی ” آن چیزی نبوده است که وی برایش سالها جنگیده” و اینکه “بعد از مرگ خمینی همه چیز به تباهی و فساد کشیده شده و از اهداف و آرمان های خود فاصله گرفته “.
عبادی ایده آل گرایی خود پیرامون سیاست و جامعه مدنی را در مقابل بدبینی و فلسفه منفی گرایانه ی پری قرار می دهد. در جایی که پری تلاش دارد مطلقاً از سیاست دوری کند، عبادی با این عقیده رشد پیدا می کند که ” هیچکس نمی بایست خود را از مشارکت در جامعه مدنی و زندگی سیاسی، فارغ از هزینه ای که درپی دارد، مستثنی بداند”.
در سراسر این داستان عبادی آنقدر در ایده آلیسم خود غرق می شود که نفرت و بیزاری پری از سیاست را به کلی نادیده می گیرد. بعد از یک مجادله عقیدتی دشوار با پری متوجه می شود که ” خود نیز در دام ایدئولوژی که بدان باور دارد افتاده است و در نتیجه رابطه ی دوستی اش را به مخاطره انداخته است”.
عبادی نیز همانند علی با واقعیات حکومت تازه تأسیس جمهوری اسلامی روبه رو می شود. هنگامی که وی با این واقعیت مواجه می شود که با روی کار آمدن جمهوری اسلامی دیگر برای مردم در سیاست جایی وجود ندارد (مردم امکان مشارکت سیاسی ندارند)، امیدها و انتظاراتش درهم فرو می پاشد. او بعدها متوجه می شود که کسانی که روزی به همراه شان در راه پیمایی ها و تظاهرات منتهی به انقلاب سال پنجاه و هفت شرکت کرده بود، نام او را در لیستی از اسامی مخالفان جمهوری اسلامی نوشته اند که قرار بوده است به قتل برسند:
“من خودم آن سالها در تظاهرات شرکت می کردم. بعد از سالها سکوت و حمایت اجباری، خوشبین شده بودم….که شاید بتوانیم کاری کنیم….در سال 1978 میلادی به نظر می آمد که قدرت کافی برای ایجاد تغییر در کشور را داریم… به راه پیمایی ها پیوستیم و شعارهای خودمان را سر دادیم: استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی! در آن زمان واقعاً به این اعتقاد داشتم که حکومتی به صورت جمهوری اسلامی برایمان استقلال و آزادی به ارمغان خواهد آورد”.
در تلاش برای ایجاد یک ایران ایده آل، مردم با عقاید مختلف خود را در یک موضوع متحد و یکصدا یافتند. و آن مخالفت و نفرت از وضع موجود بود. اما از آن زمانی که آزادی های تازه به دست آمده را درک کردند، دعوا و نزاع بر سر آنچه قرار بود جایگزین شود جامعه را از حرکت به سمت جلو بازداشت، و هنوز هم باز می دارد. امروز نیز در میان جامعه ی ایرانیان تفرقه و گسست مشابهی را مشاهده می کنیم، به همان علتی که خانواده پری در نهایت ازهم پاشید، یعنی ایدئولوژی.
بعد از انتخابات سال 2009 تلاش زیادی کردم تا علت این پراکندگی و تفرقه در جامعه ایرانی را دریابم. چرا مردم در مورد اینکه کدام پرچم را به راه پیمایی بیاورند با یکدیگر جنگ و جدل می کردند؟ چرا مردم آنقدر به نمادهای سیاسی که تنها باعث گسست بیشتر در جامعه ما شده اند، وابسته و دلبسته هستند؟ چرا ما نمی توانیم ایدئولوژی های شخصی مان را موقتاً از دستور کار خارج کنیم و به جای آن از مردم و خواسته های آنان حمایت کنیم؟ چرا ایده ها و عقاید شخصی مان بر نیازهای مردم ایران تقدم یافته اند؟ چرا ما مسائل شخصی خودمان را در چنین موضوعاتی دخیل می کنیم؟
فرهنگ ایرانی از دهه ها نزاع، نیرنگ، اندوه، فرصت سوزی، یاس و سرخوردگی عمیقاً زخم خورده است. ما کماکان دچار پارانویا هستیم. نزدیک ترین دوستان مان را هزاران مایل دورتر از ایران می پاییم و زیر نظر داریم. عبادی این را از اثرات جمهوری اسلامی می داند که باعث شده ” حتی دوستان و اعضای خانواده به یکدیگر شک داشته باشند”. از منظر فرهنگی و اجتماعی، ایرانیان در یک حالت دائمی از اضطراب، پارانویا وترس هستند، حتی نسبت به هموطنان خویش.
عبادی خطرات ناشی از ایدئولوژی های صلب و انعطاف ناپذیر را بر می شمرد و گسست هایی که این ایدولوژی ها در میان ایرانیان ایجاد کرده اند و نیز تنش های باقی مانده ناشی از آنها در ایران امروز را یادآور می شود. عبادی توصیه می کند که جامعه ایرانی به جای سکوت و انفعال در برابر افتراق ناشی از ایدئولوژی، می بایست مجدداً بر ظلم هایی که مردم ایران به آن دچار بوده و هنوز هم دست به گریبان آنند متمرکز شود. شیرین عبادی خود بدیگونه می اندیشد و عمل می کند.
برای تسکین درد و رنجی که پری به خاطر برادران از دست رفته اش می کشد، عبادی پیشنهاد می دهد تا در مورد جواد، که به عنوان یک زندانی عقیدتی در جمهوری اسلامی مشقات فراوانی تحمل کرده، اندکی قلم بزند. پری که همواره محافظ صلح و آرامش در خانواده بوده است، از عبادی مصرانه می خواهد تا نوشته اش را به فراتر از داستان برادر میانی و ایدئولوژی مربوطه اش بسط دهد:
” تو نباید روایت خود را تنها به جواد محدود کنی. تو باید داستان عباس و علی را هم بازگو کنی. آنها به یک اندازه قربانی بی عدالتی بوده اند. من دوست دارم هرسه آنها سرنوشت یکسانی داشته باشند، حتی اگر این آرزو تنها در لابه لای صفحات یک کتاب محقق شود”.
عبادی بدین گونه ما را به یک مبارزه فرا می خواند: از قفس طلایی که ایدئولوژی برای شما ساخته است بیرون بیایید، خواسته ها و اندیشه های خود را با قدرت بیان کنید و پژواک فریاد کسانی باشید که تحت سرکوب هستند. او از ما اکیداً می خواهد که نه تنها در مورد شرایط ایران آگاهی داشته باشیم، بلکه نسبت به تعصبات ، لجاجت ها و ایدئولوژی های خود هشیارباشیم. او ما را هشدار می دهد که در عقاید خود بیش از حد صلب و سخت نباشیم، تا مبادا در زندانی که برایمان می سازند گرفتار شویم. او ما را ترغیب می کند تا صدای خود را نه برای پیشبرد مقاصد شخصی خودمان ، بلکه برای تقویت صدای کسانی که مجبور به سکوت شده اند مورد استفاده قرار دهیم.
مداوای یک فرهنگ بیماربا تشکیل یک همایش، یک جلسه اینترنتی و یا دو ماه فعالیت امکان پذیر نیست. این درمان می بایست به آهستگی و با شیوه های مطمئن صورت گیرد. همانگونه که رمان نیز عاجزانه از ما درخواست می کند، جامعه ایرانی می بایست بیرقی مشترک برای فعالیت بیابد وتحت لوای آن برای ساختن کشوری شایسته و جامعه ای فاخر تلاش کند.
در مورد نویسنده: شیرین عبادی (متولد بیست و دوم جون سال هزار و نهصد و چهل و هفت میلادی در همدان ایران) برنده جایزه صلح نوبل در سال 2003 میلادی، اولین ایرانی و اولین زن مسلمانی است که جایزه نوبل ازآن خود کرده است. شیرین عبادی هم اکنون یک وکیل است و سابقه قضاوت را در کارنامه ی کاری خود دارد. وی همچنین یک فعال حقوق بشر است و کانون حقوق بشر در ایران را بنا نهاده است.