Washington D.C. (27 August 2012) Despite calls in some quarters for him to skip out, the UN Secretary General plans to travel to Iran next week, a country that has become a dungeon for its own people. He will attend the 16th Summit of the 120-member Non-Aligned Movement, which will be chaired by Iran through 2014. Most of the criticisms of him going have come from states leading efforts to isolate Iran due to the nuclear impasse. But at a time when severe human rights abuses continue unabated against Iran’s citizens, it is a critical opportunity to refocus international attention on the dire situation in the country and pressure Iran’s leaders to improve conditions for its people. In his report last year to the UN General Assembly, the Secretary General said he was “deeply troubled” at the “increased number of executions, amputations, arbitrary arrests and detentions, unfair trials, torture and ill-treatment, particularly the crackdown on human rights activists, lawyers, journalists and opposition activists.” Unfortunately, not much has changed since then, including the fact that Iran has not allowed the UN Special Rapporteur appointed by the UN Human Rights Council to visit the country. Instead, the regime continues to imprison its opponents, outlaw dissent, and impose harsh restrictions on its population. Just this week, security forces arrested dozens of earthquake relief workers in Azerbaijan province trying to protect aid shipments. Iranian universities announced a discriminatory ban on women’s enrollment in 77 fields of study at universities across the country. And opposition leader Mir Hossein Mousavi, who most Iranians believe won the presidential election in2009, was rushed to the hospital for emergency heart surgery after enduring house arrest for 18 months. If it were remotely possible, Iranians might try to protest as they did in 2009 to demand attention to their plight. But such risks have severe consequences. Officials are already taking precautions to prevent citizens from making a squeak. Since Thursday, a heavy security presence has been reported in the capital city with curfews being announced. Heavily armed members of the security forces, including the Revolutionary Guard Forces and Basij militia, have set up hundreds of check points in and around the city. Government offices, banks, and even private associations have been ordered to cease all activities during the summit. Residents have been offered 30 liters of gas to leave Tehran. And authorities have already begun restricting Iranians’ ability to communicate with one another. If Iranians have been forced into silence, this only heightens the responsibility of the UN chief to defend the universality of rights they are cruelly denied. While in Tehran, Ban Ki Moon should visit with opposition leaders under house arrest. In no uncertain words, he should publicly re-state the world’s expectations on the Iranian regime to end the repression of its people and institute democratic reforms. The Secretary General should specifically call on Supreme Leader Ayatollah Khamenei to:
- Allow the UN Special Rapporteur on the situation of human rights in Iran appointed last year by the UN Human Rights Council to visit the country and pledge sustained cooperation with the mandate;
- Release more than 30 earthquake relief workers and volunteers arrested this week by security forces
- Release the over 500 political prisoners languishing in Iranian jails, including leading opposition figures, civic activists, human rights defenders, journalists, and artists
- Reverse the recent ban on women’s access to 77 fields of study at Iranian universities and end discriminatory practices against them
- Commute the sentences of some 40 political prisoners facing the death penalty
- Outlaw execution of juvenile offenders and other forms of punishment prohibited under international law
- End media and Internet restrictions on the Iranian people
- Ensure free and fair elections for 2013 presidential elections
While governments would prefer to stay single-minded in their focus on Syria and the nuclear agenda in dealing with Iran, the Secretary General should not forget his duty to uphold the principles of the UN Charter, which includes the promotion of human rights fundamental freedoms enshrined in the Universal Declaration of Human Rights. The Iranian people are no less deserving of the UN’s attention than citizens in Syria, Israel, and elsewhere. United for Iran’s Director of Programs and Advocacy, Dokhi Fassihian, published this piece in the Huffington Post ahead of the UN Chief’s visit to Iran this week. You can read the original article here.
دبیر کل سازمان ملل، علیرغم درخواست برخی محافل تصمیم دارد در هفته آینده به ایران سفر کند. کشوری که برای مردم خود تبدیل به یک سیاه چال شده است. او در شانزدهمین نشست صد و بیست عضو جنبش عدم تعهد که تا سال 2014 ریاست آن بر عهده ایران خواهد بود، شرکت خواهد کرد. بیشتر انتقادها به سفر او از سوی کشورهایی بوده است که در تلاش برای منزوی کردن ایران به خاطر بن بست هسته ای پیشرو بوده اند. اما هنگامی که نقض شدید حقوق بشر علیه شهروندان ایران ادامه دارد، این سفر می‌تواند فرصتی مهم برای متمرکز کردن مجدد توجهات بین‌المللی به وضعیت وخیم کشور و اعمال فشار به رهبران ایران برای بهبود شرایط مردم باشد.
دبیر کل سازمان ملل در گزارش سال گذشته‌اش گفته بود که از “افزایش تعداد اعدام‌ها، قطع عضوها، بازداشت های خودسرانه و حبس‌ها، دادگاه‌های غیرعادلانه، شکنجه و بدرفتاری و به طور خاص سرکوب فعالان حقوق بشر، وکلا، روزنامه‌نگاران و فعلان مخالف” “عمیقاً ناراحت” است. متأسفانه از آن زمان تغییر زیادی به وجود نیامده، علاوه بر اینکه ایران به گزارشگر ویژه منصوب شورای حقوق بشر سازمان ملل اجازه بازدید از کشور را نداده است. به جای آن رژیم به زندانی کردن مخالفانش، غیرقانونی اعلام کردن مخالفت و تحمیل کردن محدودیت‌های شدید بر جامعه ادامه داده است.
تنها در همین هفته، نیروهای امنیتی در استان آذربایجان ده‌ها نفر از امدادگرانی که تلاش میکردند از محموله‌های امدادی محافظت کنند را بازداشت کرده است. دانشگاه‌های ایران محدودیتی تبعیض آمیز اعمال کرده اند که زنان را از حضور در 77 رشته تحصیلی در دانشگاه‌های مختلف سراسر کشور بازداشته است. رهبر مخالفان میرحسین موسوی که اکثر ایرانیان معتقدند برنده انتخابات ریاست جمهوری 1388 بوده است، پس از تحمل 18 ماه حبس خانگی برای جراحی اورژانسی قلب با عجله به بیمارستان برده شده است. اگر کوچکترین امکانی وجود داشت ایرانیان احتمالاً تلاش میکردند تا همچون 1388 دست به اعتراض بزنند ولی پذیرفتن چنین خطری پیامدهای وخیمی برای آنان خواهد داشت. مسئولان پیشاپیش برای جلوگیری از برخواستن کوچکترین صدایی از شهروندان اقدامات احتیاطی در پیش گرفته اند. از پنج شنبه حضور سنگین نیروهای امنیتی به همراه منع آمد و شد در برخی مناطق تهران گزارش شده است. اعضای کاملاً مسلح نیروهای امنیتی، سپاه و بسیج در شهر و اطراف آن صدها ایست بازرسی برپا کرده اند. به ادارات دولتی، بانک‌ها و حتی بخش خصوصی دستور داده شده تا تمامی فعالیت‌های خود را در طول نشست متوقف کنند. به شهروندان 30 لیتر بنزین برای ترک شهر پیشنهاد شده است. مقامات پیشاپیش دسترسی شهروندان به امکانات ارتباط با یکدیگر را محدود کرده اند.
ایرانیان به زور به سکوت واداشته شده اند و این تنها مسئولیت دبیرکل سازمان ملل برای دفاع از حقوق جهان شمول مردم که به قساوت سلب شده است را افزایش می‌دهد. بان کی مون هنگامی که در تهران است باید با رهبر مخالفان که در حصر خانگی است دیدار کند. او باید بدون استفاده از واژه های دوپهلو، مجدداً انتظارات جهان از رژیم برای پایان دادن به سرکوب مردم ایران و دست زدن به اصلاحات دموکراتیک را علناً بیان کند.
دبیرکل سازمان ملل باید به طور خاص از رهبر ایران آیت‌الله خامنه ای بخواهد که:
به گزارشگر ویژه که سال گذشته توسط شورای حقوق بشر منصوب شده اجازه دیدار از ایران را بدهد و همکاری پایدار و الزام آور با او را تضمین کند؛
تمام امدادگران داوطلبی که این هفته توسط نیروهای امنیتی در استان آذربایجان دستگیر شده اند را آزاد کند
بیش از 500 زندانی سیاسی که در حال افسردن در زندان‌های ایران هستند از جمله چهره‌های اصلی مخالفان، فعالان مدنی، مدافعان حقوق بشر، روزنامه‌نگاران و هنرمندان را آزاد کند
محدودیت اخیر دسترسی زنان به 77 رشته دانشگاهی در دانشگاه‌های ایران را لغو و به تمام شیوه‌های تبعیض‌آمیز علیه زنان پایان دهد.
در مجازات 40 زندانی سیاسی محکوم به اعدام تخفیف قائل شود
به اعمال محدودیت بر دسترسی ایرانیان به رسانه‌ها و اینترنت پایان دهد
آزادانه و عادلانه بودن انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 رو تضمین کند
در حالی که دولت‌ها ترجیح میدهند در مورد ایران تنها بر روی مسأله سوریه و برنامه هسته‌ای متمرکز بمانند دبیر کل سازمان ملل نباید وظیفه‌اش در مورد حمایت از اصول منشور سازمان ملل که شامل ارتقا حقوق بشر و آزادی‌های بنیادین مندرج در اعلامیه جهانی حقوق بشر است را به فراموشی بسپارد. مردم ایران کمتر از شهروندان سوریه، اسراییل و دیگر کشورهای جهان شایسته توجه سازمان ملل نیستند.