از سوگِ جمعی تا روایت‌های زنده؛ از زخمِ سرکوب تا ترمیمِ روان. این پست مروری‌ست بر یکی از تلخ‌ترین پرونده‌های خیزش «زن، زندگی، آزادی» و آنچه از دلش به‌جای مانده: پیوند، پایداری و دادخواهی.
شما هم روایت کنید و روایت‌های دیگر را بازنشر دهید. فراموشی دقیقاً همان‌جاست که سرکوب پیروز می‌شود.

تا کی باید شاهد نابودی کودکی دختران باشیم؟
جمهوری اسلامی با سیاست‌های ضد زن خود، نه‌تنها حقوق زنان، بلکه حقوق کودکان را نیز پایمال می‌کند. قانونی کردن کودک‌همسری و تشویق به فرزندآوری، چیزی جز تجاوز مشروع به دختران و تبدیل آن‌ها به ماشین تولید مثل نیست.
این دختران معصوم، که از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، قربانی خشونت سیستماتیک حکومتی شده‌اند که به جای حمایت، آن‌ها را به کام مرگ تدریجی می‌کشاند.

جمهوری اسلامی دهه‌هاست که با سانسور، تهدید، ممنوع‌الکاری، زندان و حذف، تلاش می‌کند صدای هنر مستقل را خاموش کند. بسیاری از هنرمندان تنها به‌دلیل ساخت...

وقتی سیاست‌مداران در جمهوری اسلامی آمار خودکشی را پنهان می‌کنند و حتی نام آن را تابو می‌دانند، ما موظفیم به‌جای آن‌ها، حقیقت را روایت کنیم.
وضعیت خودکشی در ایران، بازتابی از نابرابری، فرسودگی اجتماعی و غیاب حمایت‌های واقعی است.

هیچ‌چیز مهم‌تر از جان انسان نیست. اگر به خودکشی فکر می‌کنید، برای کمک‌گرفتن با این شماره‌های ویژه تماس بگیرید:
در ایران: اورژانس اجتماعی ۱۲۳، صدای مشاور ۱۴۸۰، یا اورژانس روان‌پزشکی تهران ۴۴۵۰۸۲۰۰
در آمریکا: مرکز پیشگیری از خودکشی ۱۸۰۰۲۷۳۸۲۵۵، یا خط ملی پیشگیری از بحران و خودکشی ۹۸۸
در کانادا: شماره‌ ۹۱۱ یا ۱۸۳۳۴۵۶۴۵۶۶
در بریتانیا: ۱۱۶۱۲

در نظام‌های سرکوبگر، صدای معترض را نه با پاسخ، بلکه با تحقیر خاموش می‌کنند. جمهوری اسلامی نیز بارها کوشیده با برچسب‌هایی مانند «دیوانه» یا «نامتعادل»، زنان مبارز را بی‌اعتبار و منزوی کند.
این روایت، یادآور صدای زنانی‌ست که ایستادند، مقاومت کردند و صدایشان را پس نگرفتند.

در ایران، نوکیشان مسیحی با خطر دستگیری، محرومیت و حتی مهاجرت اجباری روبه‌رو هستند. کلیساهای خانگی تحت تعقیب‌اند، و تغییر دین به مسیحیت بهایی سنگین دارد.
حقیقتی که کمتر درباره‌اش گفته می‌شود…