در روز جهانی مبارزه با هموفوبیا و ترنسفوبیا، باید یادآوری کنیم که در ایران، افراد LGBTQ+ نه فقط با نفرت، که با حذف سیستماتیک روبه‌رو هستند. قانون، رسانه و ساختارهای اجتماعی، همه علیه‌شان کار می‌کنند.
تا زمانی که گرایش جنسی و هویت جنسیتی در ایران همچنان جرم‌انگاری می‌شود و تبعیض ساختاری پابرجاست، مبارزه برای برابری، ضرورتی اخلاقی و انسانی است، وظیفه‌ای بر دوش همه کسانی که به کرامت انسان و آزادی باور دارند.
تا کی باید شاهد نابودی کودکی دختران باشیم؟
جمهوری اسلامی با سیاست‌های ضد زن خود، نه‌تنها حقوق زنان، بلکه حقوق کودکان را نیز پایمال می‌کند. قانونی کردن کودک‌همسری و تشویق به فرزندآوری، چیزی جز تجاوز مشروع به دختران و تبدیل آن‌ها به ماشین تولید مثل نیست.
این دختران معصوم، که از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، قربانی خشونت سیستماتیک حکومتی شده‌اند که به جای حمایت، آن‌ها را به کام مرگ تدریجی می‌کشاند.
جمهوری اسلامی دهه‌هاست که با سانسور، تهدید، ممنوع‌الکاری، زندان و حذف، تلاش می‌کند صدای هنر مستقل را خاموش کند. بسیاری از هنرمندان تنها به‌دلیل ساخت...
وقتی سیاست‌مداران در جمهوری اسلامی آمار خودکشی را پنهان می‌کنند و حتی نام آن را تابو می‌دانند، ما موظفیم به‌جای آن‌ها، حقیقت را روایت کنیم.
وضعیت خودکشی در ایران، بازتابی از نابرابری، فرسودگی اجتماعی و غیاب حمایت‌های واقعی است.
هیچ‌چیز مهم‌تر از جان انسان نیست. اگر به خودکشی فکر می‌کنید، برای کمک‌گرفتن با این شماره‌های ویژه تماس بگیرید:
در ایران: اورژانس اجتماعی ۱۲۳، صدای مشاور ۱۴۸۰، یا اورژانس روان‌پزشکی تهران ۴۴۵۰۸۲۰۰
در آمریکا: مرکز پیشگیری از خودکشی ۱۸۰۰۲۷۳۸۲۵۵، یا خط ملی پیشگیری از بحران و خودکشی ۹۸۸
در کانادا: شماره ۹۱۱ یا ۱۸۳۳۴۵۶۴۵۶۶
در بریتانیا: ۱۱۶۱۲
در دوران جنگ روایت‌ها، سرکوب گاهی در قالب شایعه، حاشیه و بحران‌های ساختگی ظاهر می‌شود.
حاشیه‌سازی یکی از موثرترین ابزارهای حکومت‌ها برای انحراف ذهن فعالان، فرسایش روانی و شکستن تمرکز جمعی است.
در نظام‌های سرکوبگر، صدای معترض را نه با پاسخ، بلکه با تحقیر خاموش می‌کنند. جمهوری اسلامی نیز بارها کوشیده با برچسب‌هایی مانند «دیوانه» یا «نامتعادل»، زنان مبارز را بی‌اعتبار و منزوی کند.
این روایت، یادآور صدای زنانی‌ست که ایستادند، مقاومت کردند و صدایشان را پس نگرفتند.
در جمهوری اسلامی، اعتراض کردن فقط یک مطالبه مدنی نیست، بلکه جرمی است که با سرکوب خیابانی، احکام سنگین و محرومیت‌های فراقانونی پاسخ داده می‌شود. از برچسب «اغتشاشگر» تا اتهام «محاربه»، حکومت هر ابزاری را برای ساکت کردن مخالفان به کار می‌گیرد.
اما آیا این روش‌ها توانسته‌اند جلوی خشم و نارضایتی مردم را بگیرند؟
در ایران، نوکیشان مسیحی با خطر دستگیری، محرومیت و حتی مهاجرت اجباری روبه‌رو هستند. کلیساهای خانگی تحت تعقیب‌اند، و تغییر دین به مسیحیت بهایی سنگین دارد.
حقیقتی که کمتر درباره‌اش گفته می‌شود…
فلش‌ماب‌ها، که در ابتدا به عنوان یک سرگرمی بی‌ضرر در فضای مجازی شکل گرفتند، اکنون به ابزاری قدرتمند در دست جنبش‌های اجتماعی و نمادی از اعتراض مدنی و...
۱۸ اسفند ۱۴۰۳، ایذه. ویدئویی در اینستاگرام منتشر شد، لحظات آخر ابول کورکور را ثبت کرد. او یکی از معترضان خیزش ۱۴۰۱ بود که پس از دو سال زندگی در خفا، توسط نیروهای امنیتی محاصره شد. در این ویدئو، صدای فریادها شنیده می‌شود: «تسلیم می‌شویم!» اما گلوله‌ها همچنان شلیک می‌شوند. ابول کورکور برای لحظاتی تیراندازی می‌کند، به حکومت ناسزا می‌گوید، اما در نهایت، اسلحه را برمی‌دارد، آن را زیر گلوی خود می‌گذارد و قبل از شلیک آخرین جمله‌اش را می‌گوید: «نه هیچ راهی ندارد. ایران، خداحافظ.»