این متن با استناد به گزارش‌های رسمی، به بحران نگران‌کننده افت تحصیلی دانش‌آموزان در ایران، به‌ویژه در استان‌های غیرفارس‌زبان و کمترتوسعه‌یافته می‌پردازد و نشان می‌دهد که این مشکل فقط یک چالش آموزشی نیست، بلکه ریشه در تبعیض زبانی، نابرابری منطقه‌ای و تمرکز قدرت دارد. نویسنده با تأکید بر نقش زبان مادری در یادگیری، استدلال می‌کند که نادیده‌گرفتن این حق، موجب زنجیره‌ای از محرومیت‌ها از مدرسه تا بازار کار می‌شود و تا زمانی که زبان مادری به رسمیت شناخته نشود، عدالت آموزشی محقق نخواهد شد. این نوشته دعوتی است برای شنیدن صدای حاشیه‌نشینان و به‌رسمیت‌شناختن حق آموزش به زبان مادری به‌عنوان گامی اساسی در مسیر برابری.

امروز، روز جهانی تنوع فرهنگی‌ست. اما در ایران، نه از گفت‌وگو خبری هست، نه از توسعه. فقط سرکوب، سانسور و یکسان‌سازی.
جمهوری اسلامی، تنوع را تهدید می‌بیند و به‌جای شنیدن، خفه می‌کند.

ابراهیم رئیسی در سانحه سقوط بالگرد جان باخت؛ بی‌آنکه هرگز در دادگاهی به خاطر دهه‌ها جنایت، اعدام و سرکوب پاسخ‌گو باشد.
از اعدام‌های ۶۷ تا قتل مهسا (ژینا) امینی، از گورهای بی‌نام خاوران تا زندان‌های لبریز از معترض و فعال مدنی، نام او در حافظه‌ی تاریخی ایران با خشونت، سرکوب و نقض حقوق بشر گره خورده است.
درست است که برای کارنامه سیاه رئیسی دادگاهی تشکیل نشد، اما افکار عمومی هرگز از قضاوت او دست نخواهد کشید.

نه می‌بخشیم، نه فراموش می‌کنیم.

از سوگِ جمعی تا روایت‌های زنده؛ از زخمِ سرکوب تا ترمیمِ روان. این پست مروری‌ست بر یکی از تلخ‌ترین پرونده‌های خیزش «زن، زندگی، آزادی» و آنچه از دلش به‌جای مانده: پیوند، پایداری و دادخواهی.
شما هم روایت کنید و روایت‌های دیگر را بازنشر دهید. فراموشی دقیقاً همان‌جاست که سرکوب پیروز می‌شود.

تا کی باید شاهد نابودی کودکی دختران باشیم؟
جمهوری اسلامی با سیاست‌های ضد زن خود، نه‌تنها حقوق زنان، بلکه حقوق کودکان را نیز پایمال می‌کند. قانونی کردن کودک‌همسری و تشویق به فرزندآوری، چیزی جز تجاوز مشروع به دختران و تبدیل آن‌ها به ماشین تولید مثل نیست.
این دختران معصوم، که از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، قربانی خشونت سیستماتیک حکومتی شده‌اند که به جای حمایت، آن‌ها را به کام مرگ تدریجی می‌کشاند.

جمهوری اسلامی دهه‌هاست که با سانسور، تهدید، ممنوع‌الکاری، زندان و حذف، تلاش می‌کند صدای هنر مستقل را خاموش کند. بسیاری از هنرمندان تنها به‌دلیل ساخت...

وقتی سیاست‌مداران در جمهوری اسلامی آمار خودکشی را پنهان می‌کنند و حتی نام آن را تابو می‌دانند، ما موظفیم به‌جای آن‌ها، حقیقت را روایت کنیم.
وضعیت خودکشی در ایران، بازتابی از نابرابری، فرسودگی اجتماعی و غیاب حمایت‌های واقعی است.

هیچ‌چیز مهم‌تر از جان انسان نیست. اگر به خودکشی فکر می‌کنید، برای کمک‌گرفتن با این شماره‌های ویژه تماس بگیرید:
در ایران: اورژانس اجتماعی ۱۲۳، صدای مشاور ۱۴۸۰، یا اورژانس روان‌پزشکی تهران ۴۴۵۰۸۲۰۰
در آمریکا: مرکز پیشگیری از خودکشی ۱۸۰۰۲۷۳۸۲۵۵، یا خط ملی پیشگیری از بحران و خودکشی ۹۸۸
در کانادا: شماره‌ ۹۱۱ یا ۱۸۳۳۴۵۶۴۵۶۶
در بریتانیا: ۱۱۶۱۲