در دهه ۱۳۷۰، شهرهایی چون مشهد، اسلام‌شهر و قزوین شاهد اعتراضات گسترده مردمی بودند؛ اعتراضاتی که ریشه در مشکلات اقتصادی، تصمیمات ناعادلانه اداری و فشارهای اجتماعی داشتند. این تحرکات اعتراضی گرچه به‌شدت سرکوب شدند، اما نشانه‌ای از نارضایتی عمیق و خشم فروخورده‌ی جامعه بودند؛ خشمی که در سال‌های بعد، در قالب جنبش‌های اعتراضی بزرگ‌تری بروز یافت.
این متن با استناد به گزارش‌های رسمی، به بحران نگران‌کننده افت تحصیلی دانش‌آموزان در ایران، به‌ویژه در استان‌های غیرفارس‌زبان و کمترتوسعه‌یافته می‌پردازد و نشان می‌دهد که این مشکل فقط یک چالش آموزشی نیست، بلکه ریشه در تبعیض زبانی، نابرابری منطقه‌ای و تمرکز قدرت دارد. نویسنده با تأکید بر نقش زبان مادری در یادگیری، استدلال می‌کند که نادیده‌گرفتن این حق، موجب زنجیره‌ای از محرومیت‌ها از مدرسه تا بازار کار می‌شود و تا زمانی که زبان مادری به رسمیت شناخته نشود، عدالت آموزشی محقق نخواهد شد. این نوشته دعوتی است برای شنیدن صدای حاشیه‌نشینان و به‌رسمیت‌شناختن حق آموزش به زبان مادری به‌عنوان گامی اساسی در مسیر برابری.
۲۸ مه، روز جهانی بهداشت پریود است؛ فرصتی برای حرف زدن از چیزی که نیمی از جامعه هر ماه تجربه‌اش می‌کنند اما هنوز «نباید» درباره‌اش صحبت کنند.
نابرابری در دسترسی به محصولات بهداشتی، تا نبود آموزش درست در مدارس، سکوت خانواده‌ها، و بی‌توجهی قانون‌گذاران؛ همه و همه باعث شده‌اند که پریود در ایران نه یک امر طبیعی، بلکه یک تجربه پنهان، پرهزینه و گاه حتی خطرناک باشد.
هشدار؛ آنچه در این پست می‌خوانید شامل روایت‌هایی از شکنجه، خشونت مرگبار و قتل زندانیان در بازداشت است که ممکن است برای برخی مخاطبان آزاردهنده باشد.
گزارش «نقض حق حیات» که به همت کمپین آزادی زندانیان سیاسی در ایران (CFPPI) تهیه و منتشر شده است، نشان می‌دهد که چگونه حکومت، بدون محاکمه، بدون پاسخ‌گویی و بدون هیچ‌گونه تحقیق مستقل، جان انسان‌ها را در زندان‌ها می‌گیرد.
ابراهیم، آیدا، بارزین، داریا، رامین… هرکدام نه صرفاً نامی در یک گزارش، بلکه انسان‌هایی بودند با رؤیاهایی نیمه‌تمام، و خانواده‌هایی چشم‌به‌راه. آنان زیر شکنجه، در سلول‌های تاریک و پشت دیوارهای انکار رسمی، به‌دست نظامی که مرگ را ابزار کنترل می‌داند، خاموش شدند.
آنچه بر این افراد رفت، نقض فاحش ماده ۶ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی است؛ حق بنیادین حیات.
امروز، روز جهانی تنوع فرهنگی‌ست. اما در ایران، نه از گفت‌وگو خبری هست، نه از توسعه. فقط سرکوب، سانسور و یکسان‌سازی.
جمهوری اسلامی، تنوع را تهدید می‌بیند و به‌جای شنیدن، خفه می‌کند.
ابراهیم رئیسی در سانحه سقوط بالگرد جان باخت؛ بی‌آنکه هرگز در دادگاهی به خاطر دهه‌ها جنایت، اعدام و سرکوب پاسخ‌گو باشد.
از اعدام‌های ۶۷ تا قتل مهسا (ژینا) امینی، از گورهای بی‌نام خاوران تا زندان‌های لبریز از معترض و فعال مدنی، نام او در حافظه‌ی تاریخی ایران با خشونت، سرکوب و نقض حقوق بشر گره خورده است.
درست است که برای کارنامه سیاه رئیسی دادگاهی تشکیل نشد، اما افکار عمومی هرگز از قضاوت او دست نخواهد کشید.
نه می‌بخشیم، نه فراموش می‌کنیم.
از سوگِ جمعی تا روایت‌های زنده؛ از زخمِ سرکوب تا ترمیمِ روان. این پست مروری‌ست بر یکی از تلخ‌ترین پرونده‌های خیزش «زن، زندگی، آزادی» و آنچه از دلش به‌جای مانده: پیوند، پایداری و دادخواهی.
شما هم روایت کنید و روایت‌های دیگر را بازنشر دهید. فراموشی دقیقاً همان‌جاست که سرکوب پیروز می‌شود.
در روز جهانی مبارزه با هموفوبیا و ترنسفوبیا، باید یادآوری کنیم که در ایران، افراد LGBTQ+ نه فقط با نفرت، که با حذف سیستماتیک روبه‌رو هستند. قانون، رسانه و ساختارهای اجتماعی، همه علیه‌شان کار می‌کنند.
تا زمانی که گرایش جنسی و هویت جنسیتی در ایران همچنان جرم‌انگاری می‌شود و تبعیض ساختاری پابرجاست، مبارزه برای برابری، ضرورتی اخلاقی و انسانی است، وظیفه‌ای بر دوش همه کسانی که به کرامت انسان و آزادی باور دارند.
تا کی باید شاهد نابودی کودکی دختران باشیم؟
جمهوری اسلامی با سیاست‌های ضد زن خود، نه‌تنها حقوق زنان، بلکه حقوق کودکان را نیز پایمال می‌کند. قانونی کردن کودک‌همسری و تشویق به فرزندآوری، چیزی جز تجاوز مشروع به دختران و تبدیل آن‌ها به ماشین تولید مثل نیست.
این دختران معصوم، که از ابتدایی‌ترین حقوق خود محروم‌اند، قربانی خشونت سیستماتیک حکومتی شده‌اند که به جای حمایت، آن‌ها را به کام مرگ تدریجی می‌کشاند.
جمهوری اسلامی دهه‌هاست که با سانسور، تهدید، ممنوع‌الکاری، زندان و حذف، تلاش می‌کند صدای هنر مستقل را خاموش کند. بسیاری از هنرمندان تنها به‌دلیل ساخت...