در دل بحران، احساس ناامیدی، امری طبیعی‌ست، اما پایان ماجرا نیست.
وقتی احساس می‌کنیم صدایمان شنیده نمی‌شود یا راهی برای نجات نیست، مهم است یادمان بماند:
✔ اقدامات کوچک هم می‌توانند مؤثر باشند.
✔ همدلی و شبکه‌های اجتماعی، پناه ما هستند.
✔ امید یعنی باور به امکان تغییر، نه انکار سختی‌ها.
در حالی که جمهوری اسلامی از پاسخ‌گویی به تهدیدهای خارجی ناتوان است، بار دیگر خشم خود را متوجه مردم کرده است. موج تازه اعدام‌ها، بازداشت‌های گسترده، سرکوب و نظارت شدید بر زندگی مردم در خیابان‌ها و فضای مجازی حکایت از این دارد که آنچه قرار بود «پاسخ به دشمن» باشد، حالا جان و امنیت شهروندان را هدف گرفته است.
وقتی آتش جنگ اسرائیل و ایران شعله کشید، در غفلت دستگاه‌های سرکوب، مردم بلوچستان برای چند روز توانستند نفس تازه کنند. اما تنها چندی پس از اعلام...
در سایه جنگ تازه و تهدیدهای بیرونی، مقاومت‌های مدنی در ایران بیش از هر زمان دیگری تحت فشار قرار گرفته‌اند. سرکوب ساختاری با بهره‌برداری از گفتمان «امنیت ملی» شدت یافته و صدای جنبش‌های اجتماعی، اقلیت‌ها و فعالان مدنی را در دیر یا زود در سکوتی اجباری خواهد برد.
محاکمه ژنرال پینوشه، دیکتاتور شیلی، هرچند کامل و نهایی نبود، اما به‌عنوان نقطه‌ی عطفی در روند عدالت انتقالی شیلی و منطقه آمریکای لاتین شناخته می‌شود. شکستن حباب مصونیت، فعال‌سازی جامعه مدنی، و تقویت نهادهای عدالت‌خواه، همه پیام‌هایی هستند که از این پرونده برآمدند: عدالت شاید دیر برسد، اما رسیدنش ممکن است مسیر تاریخ را عوض کند.
آماده باش برای روزهای بی‌اینترنت! ۵ راه ساده برای حفظ ارتباط و دسترسی به اطلاعات در زمان قطعی کامل اینترنت.
در پی افزایش تنش‌ها و حملات نظامی گزارش‌شده، رعایت نکات زیر برای حفظ جان، امنیت و آمادگی شما و خانواده‌تان حیاتی است. لطفاً این راهنما را با دقت مطالعه کرده و با دیگران نیز به اشتراک بگذارید.
در دهه ۱۳۷۰، شهرهایی چون مشهد، اسلام‌شهر و قزوین شاهد اعتراضات گسترده مردمی بودند؛ اعتراضاتی که ریشه در مشکلات اقتصادی، تصمیمات ناعادلانه اداری و فشارهای اجتماعی داشتند. این تحرکات اعتراضی گرچه به‌شدت سرکوب شدند، اما نشانه‌ای از نارضایتی عمیق و خشم فروخورده‌ی جامعه بودند؛ خشمی که در سال‌های بعد، در قالب جنبش‌های اعتراضی بزرگ‌تری بروز یافت.
این متن با استناد به گزارش‌های رسمی، به بحران نگران‌کننده افت تحصیلی دانش‌آموزان در ایران، به‌ویژه در استان‌های غیرفارس‌زبان و کمترتوسعه‌یافته می‌پردازد و نشان می‌دهد که این مشکل فقط یک چالش آموزشی نیست، بلکه ریشه در تبعیض زبانی، نابرابری منطقه‌ای و تمرکز قدرت دارد. نویسنده با تأکید بر نقش زبان مادری در یادگیری، استدلال می‌کند که نادیده‌گرفتن این حق، موجب زنجیره‌ای از محرومیت‌ها از مدرسه تا بازار کار می‌شود و تا زمانی که زبان مادری به رسمیت شناخته نشود، عدالت آموزشی محقق نخواهد شد. این نوشته دعوتی است برای شنیدن صدای حاشیه‌نشینان و به‌رسمیت‌شناختن حق آموزش به زبان مادری به‌عنوان گامی اساسی در مسیر برابری.
۲۸ مه، روز جهانی بهداشت پریود است؛ فرصتی برای حرف زدن از چیزی که نیمی از جامعه هر ماه تجربه‌اش می‌کنند اما هنوز «نباید» درباره‌اش صحبت کنند.
نابرابری در دسترسی به محصولات بهداشتی، تا نبود آموزش درست در مدارس، سکوت خانواده‌ها، و بی‌توجهی قانون‌گذاران؛ همه و همه باعث شده‌اند که پریود در ایران نه یک امر طبیعی، بلکه یک تجربه پنهان، پرهزینه و گاه حتی خطرناک باشد.