در شرایط بحرانی، احساس ناامیدی و استیصال می‌تواند همچون موجی سهمگین، فرد را از درون تخریب کند. این احساس زمانی پدید می‌آید که فرد یا جمعی باور کند راه نجاتی وجود ندارد، صدایشان شنیده نمی‌شود یا تلاش‌هایشان بی‌ثمر بوده‌اند. بحران‌هایی مانند جنگ، سرکوب، بیماری‌های فراگیر یا بحران‌های اجتماعی می‌توانند این حس را تشدید کنند.
آسیب‌های ناامیدی در بحران
ناامیدی می‌تواند باعث انفعال، افسردگی، از دست رفتن انگیزه، و حتی گرایش به خودویرانگری یا ترک مسئولیت‌های اجتماعی شود. در سطح جمعی، این حس می‌تواند به فروپاشی مشارکت مدنی، افزایش خشونت، یا بی‌تفاوتی اجتماعی منجر شود.
راه‌حل‌ها
برای مقابله با ناامیدی، اولین گام پذیرش واقعیت بدون انکار یا فرار است.
سپس، باید نگاه را از اهداف دوردست به اقدامات کوچک، روزمره و عملی معطوف کرد؛
کاری که می‌تواند حس کنترل و تأثیرگذاری را بازگرداند.
شبکه‌سازی اجتماعی، همراهی با دیگران و یافتن جامعه‌ای همدل، از مهم‌ترین ابزارها برای بازیابی امید است.
امید لزوماً به معنای خوش‌خیالی نیست، بلکه به معنای پذیرش سختی‌ها و در عین حال نگه داشتن چشم‌اندازی برای تغییر است.
در نهایت، یادآوری تاریخ می‌تواند الهام‌بخش باشد:
بسیاری از تغییرات بزرگ از دل بحران‌ها شکل گرفته‌اند.