وقتی آتش جنگ اسرائیل و ایران شعله کشید، در غفلت دستگاه‌های سرکوب، مردم بلوچستان برای چند روز توانستند نفس تازه کنند.
اما تنها چندی پس از اعلام آتش‌بس، نشانه‌های بازگشت چرخه مرگ نمایان شد: بازداشت دست‌کم ۵۰ شهروند بلوچ به اتهام جاسوسی، شلیک نیروهای ناشناس به سوی مردم، تعقیب‌های مسلحانه. و سرانجام، سه‌شنبه ۱۰ تیر، نیروهای امنیتی به روستای گونیچ یورش بردند.
بدون هشدار، بی‌رحمانه. گلوله‌ها مستقیماً به خانه‌ها نشستند؛ جایی که فقط زنان و کودکان بودند.
خان‌بی‌بی بامری، زن ۴۰ ساله، با شلیک مأموران کشته شد. دست‌کم یازده زن دیگر زخمی شدند؛ دو نفرشان هنوز در مراقبت‌های ویژه‌اند. در میان مجروحان، ریحانه بامری، زن بارداری‌ست که بر اثر اصابت ساچمه و ضربات مأموران، جنین خود را از دست داد. نوزادی که حتی فرصت گریه هم پیدا نکرد.
در ویدیوهای ارسالی، زنان با دستان خالی مقاومت می‌کنند، فریاد می‌زنند، سنگ پرت می‌کنند، و هدف گلوله قرار می‌گیرند. یکی نعره می کشد: «نمیریم، بزن!» دیگری فریاد می‌زند: «به مردها بگو نیان!»
مأموران ادعا کردند به‌دنبال «عناصر مسلح» بوده‌اند، اما ساکنان می‌گویند در لحظه حمله، هیچ مردی در روستا نبود. فقط زن‌ها بودند و بچه‌ها.
این فقط یک حمله نبود. این ضربه‌ای دیگر به جان مردمی‌ست که سال‌هاست حاشیه‌نشین قدرت‌اند. این بار، زن بلوچ بود که ایستاد. و با فریادش، خاک فراموش‌شده را دوباره زنده کرد.